mysliwski.net

Dziki królik (oryctolagus cuniculus)

Dziki królik należy do rodziny zającowatych. Nie odróżnia się zbytnio wyglądem od zająca i również jak on, występuje praktycznie w całej Europie. W Polsce można go spotkać od XIX wieku. Dzikie króliki żyją w norach na terenach piaszczystych czy też porośniętych krzakami. Można go też spotkać w parkach, a nawet w prywatnych ogródkach.

Różnica pomiędzy zającem a królikiem jest widoczna przede wszystkim w wielkości – królik waży mniej, bo do 1,5 kilograma, i też jest o połowę mniejszy. Jego sierść jest rudobrązowa. Słuchy znowu są krótsze, tak samo jak skoki, które nie są tak nieproporcjonalnie większe, jak to było w przypadku zająca. Również charakteryzują się zwinnością oraz szybkością poruszania się wśród traw i krzewów, Dziki królik ma dobrze wykształcony słuch, tak samo jak narząd wzroku. Dzikie króliki stanowią realne zagrożenie dla ludzkich upraw – jako, że są roślinożerne, mogą w nich wyrządzić spore szkody.

Króliki pod tym względem potrafią w trakcie roku urodzić nawet do 25 królicząt. Ilość miotów w roku waha się pomiędzy 2 – 5, w których maksymalna liczba młodych może sięgać 10. Parkoty trwają przez siedem miesięcy – od lutego do sierpnia. Młode rodzą się ślepe i bez sierści, a samodzielność płciową osiągają po 6 miesiącach. Podobnie jak zające, są pożywieniem dla popularnych drapieżników takich jak lisy, łasice, psy czy domowe koty.

Okres polowań na dzikie króliki jest identyczny, co na zające – od początku listopada do końca grudnia. Polowanie na te drobne, mogło by się zdawać mało atrakcyjne stworzenia wymaga nie lada umiejętności i cierpliwości. Wiedza o bytowaniu królików jest również bardzo przydatna. Często spotykanym systemem polowań nie jest tylko polowanie na zasiadkę czy z naganką, ale również na fretkę. Żywą fretkę wpuszcza się do króliczej nory, z której wypłasza ona króliki wprost w pułapki myśliwych.

mysliwski.net